یه وَقتآیی دلَم میخوآد اُنقَدر تنهآ بآشَم تنهآتر اَز هَر تنهآیی پُوچ تر از هَر پوُچی

اُنقدر بنویسَم بنویسَم و خآلی شَم ولی وقتی میخوآم بنویسم چیزی وآسه نوشتَن نَدآرم

اُونوقت دلَم میخوآد بآشی که اُنقد بگمو بگمو بگم تآ حَرفی دیگه ندآشته بآشم و تُهی شَم

اَمآ وَقتی میخوآم بگم جُزء سَلآم چیزی ندآرم بگم احسآس میکُنم خیلی تنهآم چُون فقط یآدگرفتَم

تُو خودَم بآشم بآ خُودم بآشم و هَمیشه هَمین بآشم از هَرچی و هَرکی بگم بآز به خُودم میرسَم

گآهی وقتآ دلَم میخوآد اُنقد بلَند بخَندم بآز تَه خَنده هآم یهٍ بُغض هَستش کهٍ مَنو و چشآمو هَمیشه

بآرونی میکُنه اَگه دَفتر دلَم بآز بشه تمآم ورق هآی دُنیا جلوم بآشه هَمش سفید میموُنه چُون یآدگرفتم کهٍ

نگم فَقط بشنَوم بشنَوم بشنوَم

اُنقد چرآ هآ دآرم تو دلَم که هیچوَقت جوآبی برآشون پیدآ نمیکُنم

+دُوستت دآرم فَقط هَمین...